De muziek van Godspeed You! Black Emperor moet je niet zomaar eventjes op de achtergrond als behangetje laten functioneren. Je kunt het maar beter aandachtig tot je nemen. Net zoals Mogwai en God is an Astronaut heeft de Canadese band weer een uitstekende post-rockplaat gemaakt met een eigen signatuur, geschreven “on the road” en afgelopen jaar opgenomen in tijden van lockdown. Niks nieuws onder de zon en een wat standaard recept met weinig ontwikkeling, volgens een aantal zure recensies, maar dan sta je wat ver van het muzikale behangetje, vermoed ik. Ik zag de band voor het eerst op Roadburn waar ik er zwaar van onder de indruk was, maar ik stond dan ook vlak voor het podium en werd omringd door het stevige en stereofonische geluid van het flinke orkest. Een dag later speelden ze wéér en toen stond ik een stuk verder naar achteren en was de impact gelijk wat minder, door bijvoorbeeld het storende gekraak van plastic bekertjes. G_d’s Pee AT STATE’S END! zou niet echt vernieuwend zijn, maar is dat een randvoorwaarde voor elk album? Voor de meeste bands niet. Misschien is het gewoon minder je ding, maar geef er dan geen negatieve aandacht aan. Al jaren schrijf ik liever over bands die me wel bevallen. Het mag duidelijk zijn dat ik G_d’s Pee AT STATE’S END! dus wel weer heel goed vind. Natuurlijk verschuiven ze langzaam in de langgerekte composities, maar dacht je dat Sunn O))) een melodieus potje rock maakte? Ik dacht het niet. Als je goed luistert is de opbouw juist mooi subtiel en vallen je ook andere zaken op, zoals de fragmenten van korte golf-radio. De band luisterde na lange tijd weer eens naar dat soort radio en het viel ze bijvoorbeeld op dat er nog steeds pastors waren die de apocalyps aankondigden. “This record is about all of us waiting for the end.” Een stuk spanning en opbouw naar een apotheose zit er duidelijk weer in, met vier nummers waarvan er twee verder opgesplitst kunnen worden. Het eerste deel “A Military Alphabet (five eyes all blind) (4521.0kHz 6730.0kHz 4109.09kHz) / Job’s Lament / First of the Last Glaciers / where we break how we shine (ROCKETS FOR MARY)” (dat vult gelijk lekker) draait in mijn optiek vooral om het heerlijke “Job’s Lament”, waar de band die opbouw subliem neerzet met een stuk spelspanning om je vingers bij af te likken. Na deze grootse climax is “First of the Last Glaciers” het denkbeeldige sigaretje na afloop, terwijl “where we break how we shine (ROCKETS FOR MARY)” daarna de ijzige stilte is, doorbroken door wat doffe knallen van (naar ik aanneem dan) raketvuur. De stilte na de storm. Of de pijnlijke stilte na een heftige gebeurtenis. Met “Fire at Static Valley” laait het vuurtje langzaam weer op, zonder de gruizige gitaren, maar meer synths georiënteerd en met een lichte suspense.
““GOVERNMENT CAME” (9980.0kHz 3617.1kHz 4521.0 kHz)” begint dan met die radio-samples en bouwt in het begin tergend traag op, met wat rauwe gitaren, weemoedig en loom, maar na vijf minuten wachten breekt het nummer langzaam open. Na het zuur komt het zoet en dat smaakt dan extra lekker met het herkenbare meeslepende werk van de band. Met emotievolle gitaren en violen trekt dit nummer recht je ziel in. Zet dat maar eens op vol volume. Ik zie mezelf daar staan voor het podium met kippenvel en tranen in de ogen, maar misschien ben ik dat alleen. Want muziek blijft ook persoonlijk. Natuurlijk, Godspeed You! Black Emperor is soms van de lange adem, maar het (cliché alert) gaat ook om de reis naar de bestemming en ik vind het heerlijk om daarin meegenomen en meegesleept te worden. Instant krachtvoer bestaat er al genoeg. G_d’s Pee AT STATE’S END! is (weer) een plaat om aandachtig in je op te nemen en het trekt je even naar een andere werkelijkheid. En dat is heel fijn. Het echte leven is soms al lastig genoeg.
Constellation
File: Godspeed You! Black Emperor – G_d’s Pee AT STATE’S END!
File Under: Andere werkelijkheid
File Music: [Bandcamp]