Squid – Bright Green Field

Squid is net zoals Black Country, New Road en Black Midi uit de lichting jonge nieuwe veelbelovende Britse rockbands, die in de basis misschien post-punk spelen, maar daar een hele interessante en eigentijdse draai aan geven. Denk bij Squid aan The Fall of Talking Heads, maar ze gooien eigenlijk meer door elkaar, met ook flarden psych, krautpop, elektronica en jazz. Dat levert een unieke sound op door opvallend gebruik van de instrumenten, waarbij het experiment ook niet wordt geschuwd in zowel korte sfeerschetsen als lange songs. Meest toegankelijk zijn prijsnummers of (potentiële) hits zoals “Narrator” en “Paddling”, met een prettige dosis funk waarop je goed kunt dansen en meezingen. Ook “2010” mag genoemd worden met die lekkere jazzy bas en gave warme melodieën op de achtergrond. Ook in “Pamphlets” zit een heerlijke schwung en bovendien is het een uitstekende afsluiter op het album doordat er gaaf wordt toegewerkt naar een climax. Daar wordt nu eens een echte punt gezet om de luisteraar met open mond achter te laten. “Peel St.” is ook al zo’n geweldig nummer, ook vanwege zo’n opbouwende climax richting het einde en met abrupte overgangen die dan even aan Black Midi doen denken. Dat de band de goede songs en melodieën afwisselt met met minder makkelijk te behappen experiment, maakt de band uniek, onvoorspelbaar en verfrissend anders. De band is zo lekker eigenwijs gebleven dus, neem als voorbeeld “Documentary Filmmaker” en intermezzo “The Flyover” met een gaaf trompetje, al gaan ze hier net iets te ver met hun avant-gardistische ambities. Meer iets voor de free-jazz liefhebbers misschien, maar tóch past het op dit album. Het houdt je op het puntje van je stoel. Neem ook de tweede helft van “Boy Racers”, waarin de synthesizers een rondzingend THX-achtig sound-effect produceren. Volstrekt belachelijk en indrukwekkend tegelijkertijd. Waar halen ze het allemaal vandaan die jonge honden. En och, als ze dan een keer te ver gaan met hun gefröbel is het volgende nummer wel weer erg melodieus en groovend, behalve “Global Groove” zelf dan gek genoeg, dat is echt wat te sloom. In zo’n geval jut de zang van (tevens drummer) Ollie Judge de boel wel weer op. Die zang kan ook een irritatiefactor voor je zijn, maar klinkt wel energiek, zelfverzekerd en overtuigend. Het is soms echt een opvallend rauwe tegenhanger voor de mooie melodieën op de achtergrond, maar gek genoeg werkt dat uitstekend. Alles bij elkaar is Squid dus een prettig geval apart en levert met Bright Green Field een van de beste debuutplaten van het jaar af.

Warp

File: Squid – Bright Green Field
File Under: Lekker eigenwijs
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]