Ze werden ergens onderdeel van de Britse invasie genoemd, samen met Black Country, New Road and Squid. Deze jonge honden zouden de Britrock een totaal nieuwe en frisse wending geven. Daar ben ik het zeker mee eens, al kan ik me lastig voorstellen dat black midi ooit een Alpha-tent op Lowlands vol zal gaan spelen, daarvoor is het toch wat te lastig gok ik. De kleine X-Ray op Lowlands 2019 was zelfs maar voor een kwart gevuld, maar dat zou ook kunnen komen omdat New Order en Thomas Azier iets verderop aan het spelen waren en Tame Impala in aantocht was in de Alpha. Dat trekt mensen weg natuurlijk en in de X-Ray leek de band in eerste instantie ook wat moeilijk te verteren voor het aanwezige publiek, met hun nerveuze hoteldebotel prog/math-rock, post-punk, free-jazz en experiment. Denk Frank Zappa, King Crimson en Mahavisnu Orchestra. Toch spatte het talent van het podium af, net zoals eerder op het Valkhof Festival, met een hoofdrol voor die waanzinnige drummer Morgan Simpson. Cavalcade is geen lastige tweede geworden, ze trekken de lijn goed door en klinken toch net weer wat anders. Er is geen (hoofd)rol meer voor zanger/gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin overigens, die geestelijk labiel en buiten beeld van dit album zou zijn geraakt, al heeft hij nog wel meegeschreven met “John L” en “Chondromalacia Patella”. Daardoor is er meer ruimte voor de toegevoegde saxofonist Kaidi Akinnib, waardoor het album nog meer jazz uitstraalt. Je hoort aan alles dat ze nog steeds geen zin hebben in een standaard structuur of ouderwets hokjesdenken en dat werkt verfrissend anders. Lekker lastig dus. Een beetje ongrijpbaar als The Residents bijvoorbeeld. Neem het circus-achtige “Hogwash and Balderdash” dat doet denken aan Primus (“South Park”) met Mr. Bungle-achtige capriolen. Of pak “John L” dat ook een achtbaan vol tempowisselingen is en gevoed wordt door kolkende funk/prog, waar je direct horendol van kunt raken of gewoon onder de indruk. “Slow” ontspoort ook prettig, maar heeft ook wat rustpunten en ook “Chondromalacia Patella” heeft lichte gekte in het hoofd. Niet alles kan tippen aan knallers als “Years Ago” en “953” van Schlagenheim in mijn beleving, maar als geheel is Cavalcade diverser en houdt de aandacht daardoor beter vast. Opvallend ingehouden en melodische nummers als “Marlene Dietrich”, “Diamond Stuff” en “Ascending Forth” lijken als schokeffect direct achter het gestuiter te zijn geplaatst, wat voor verwarring kan zorgen maar het geheel ook meer lucht geeft in vergelijking met Schlagenheim. Het zingen of half croonen van Geordie Greep en de zang van bassist Cameron Picton zijn dan nog niet zo overtuigend strak als de instrumenten, maar vooruit. Alle gekte op een stokje, black midi produceert met dit tweede album wel een indrukwekkend potje chaos en eigenzinnigheid, waar ik best heel blij van word.
Rough Trade
File: black midi – Cavalcade
File Under: Lekker lastig
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]