Sommige pareltjes vind je niet op Spotify en dat is wel begrijpelijk. Zeker de minder bekende bands verdienen er vrijwel niks aan, terwijl kwalitatief uitstekende muzikanten niet alleen aandacht verdienen, maar ook een fatsoenlijke boterham. Neem het Franse BRUIT ≤, dat ooit is ontstaan uit de as van verschillende popbands met de wens om helemaal hun eigen ding te kunnen doen, zonder de grote maatschappijen en zonder randvoorwaarden. Kern van de band is Theophile (Theo) Antolinos (gitaar/tapes) en Clément Libes (viool/bas/toetsen/productie), aangevuld met Luc Blanchot (cello) en de nieuwe drummer Julien Aoufi. Op de eerste langspeler, The Machine is burning and now everyone knows it could happen again, wordt het kwartet aangevuld door een viertal spelers op klarinet, Franse hoorn, bastrombone en vibrafoon. Dat levert een vrij uniek geluid op dat je kunt omschrijven als een mix van moderne klassieke muziek en post-rock. Bij vlagen levert dat een orkestraal geluid op dat doet denken aan Godspeed You! Black Emperor en mij schoot ook even MONO te binnen, die ook wel eens klassieke elementen toevoegt. De band heeft wel wat moeite met post-rock als een wat beperkende omschrijving, liever hebben ze het over rock met invloeden van klassiek, elektronica, folk en ambient. Hun inspiraties halen ze uit een brede rockcultuur van Neil Young tot This Will Destroy You en langs My Bloody Valentine, Fugazi, Sonic Youth, Jakob en de eerder genoemde Godspeed You! Black Emperor. Toch is de band geslaagd een eigen geluid en vorm te ontwikkelen. “Industry” en “The Machine Is Burning” ontwikkelen zich prachtig naar goed geproduceerde en uitgebalanceerde orkestrale climaxen, terwijl de tussenliggende stukken behoudender zijn en een brug vormen tussen deze twee hoogtepunten. Wat ik wel mooi vind is dat de violen en cello’s mooi in balans zijn met de meer duistere kant van de band. Een stukje suspense of onderhuidse spanning is nooit ver weg, al neigt het eerste stuk van “Renaissance” naar wat honingzoet bloemetjesbehang. Veel spannender is dan bijvoorbeeld “Industry” dat filmisch begint en majestueus ontwikkelt. Mijn Frans is niet zo geweldig, maar de stem aan het eind benadrukt ongetwijfeld het politieke thema van dit album, net zoals de sample in “Amazing Old Tree”. Volgens de band zijn het stemmen die spreken over ecologie, onderwijs, competitiegeest of sociale rechtvaardigheid en zou het album gaan over de ondergang van de beschaving. De muziek luistert sowieso lekker weg als een goed geschreven verhaal, waarin de vier lange stukken mooi in elkaar overvloeien. Zo deed het begin van “The Machine Is Burning” mij denken aan een soundtrack bij een spannende Scandinavische misdaadserie, maar de band houdt zich gelukkig niet vast aan een standaard stramien en schildert met diverse kleuren een plaat vol waarop ze trots mogen zijn. Een van de mooiste ontdekkingen van het jaar voor mij in elk geval, gevonden via Duyster (Studio Brussel) en het Dunk!festival (online). Met muzikale liefde heb ik dus via Bandcamp een bedrag overgemaakt voor dit pareltje, waardoor de band er ook nog wat fatsoenlijks aan overhoudt. Goede kunst mag wat kosten.
Elusive Sound
File Under: Magnifiek
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram]