Yoo Doo Right – Don’t Think You Can Escape Your Purpose

Tijdens de hele lockdown-periode was het online kijken en luisteren naar bands zo’n beetje het enige alternatief. Mijn festivalmaat en ik houden nog steeds van die avonden om op afstand tegelijk YouTube filmpjes in te starten (via deze tool) en op die manier hebben we al een hoop nieuwe gave bands ontdekt die we ook wel eens live zouden willen zien. Niet zelden zijn het van die lichtelijk obscure bands die ook op Roadburn of op de verschillende desertfests hadden kunnen staan (en waarom zijn we in hemelsnaam nooit naar Freak Valley Festival gegaan?). Recent kwamen we Yoo Doo Right tegen uit Montreal (Canada). Nondedju! Weer zo’n geweldige band uit de diepe spelonken van de muziekwereld, althans wij kenden het nog niet. Het trio maakt krautrock/post-rock met invloeden van shoegaze, al vul ik dat graag aan met space-rock, (heavy) psych en een lik prog, met een geluid dat hier fantastisch wordt omschreven als een ‘car crash in slow motion’. Het deed me geregeld denken aan Kairon; IRSE!, dat vorig jaar bovenaan mijn albumlijstje stond en ik geloof niet dat het daar veel voor onder doet. De breed uitwaaierende maar fijn uptempo en grotendeels instrumentale stukken zijn doorspekt met knap drumwerk, verslavende baslijntjes, hallucinerende synthesizers en gitaarspel dat er scherp doorheen kan snijden of juist zorgt voor een extra wolk shoegaze. De productie (met name die wolken gitaar en synths) deed me ook wat denken aan Turtle Skull, maar dit album is doorgaans sneller en minder poppy. Het heeft stiekem diverse gezichten, zoals “1N914” dat zich kenmerkt door een zware wolk stofzuigergeluid afgewisseld met relaxt gepingel of ruimtelijke synthesizers. Het laat je verleiden door de mooie melodieën en je kunt er ook op wegzweven, maar een paar seconden later wil je je hoofd tegen een muur beuken. Jammer dat het nummer wordt weggedraaid tegen het einde, dat vind ik altijd een zwaktebod. Zet even een goed punt of rond het netjes af. De rest is namelijk wel netjes uitgewerkt en geproduceerd, met “A Certain Sense of Disenchantment” aan het begin van het album als een mooi intro tot het voornoemde nummer. Het titelnummer vind ik ook een mooie afwisseling. Waar Yoo Doo Right doorgaans optimistisch kan zijn of soms met gebalde vuisten speelt, is dit nummer opvallend duister, traag, somber en melancholisch. Het deed me even denken aan het Epitaph-album van God is an Astronaut (met het prachtig donkere nummer “Medea”). Maar verder is het album vooral doorspekt met opwindende ritmes en wolken van synths en gitaar om je vingers bij af te likken. Ook opvallend vind ik hoe goed het basgeluid hier uit de verf komt, de leadgitaar moet ook niet te prominent op de voorgrond staan in de mix. Even echt zwaar en loom/doom-achtig doorbeuken kan op einde nog met “Black Moth”, maar ik twijfel of dit niet het afzakkertje is na een avondje doorzuipen, dat je beter niet had kunnen nemen. Maar wát een geweldige avond was het! Dat zeker. Ik krijg in elk geval nooit een kater van Don’t Think You Can Escape Your Purpose.