Normaal ben ik gedurende de zomer vooral bezig met het inluisteren van bands die op de festivals staan die ik bezoek, maar nu er een dikke streep door de festivalzomer is gezet, hou ik wat meer tijd over om wat nader onderzoek te doen naar nieuwe muziek. Zo viel mij Addertongue ergens op, een project geleid door Nathan Moody uit Californië en best wel obscuur, aangezien er in Spotify nog geen afspeelcijfers bij de nummers staan, op Youtube nog maar weinig views en likes zijn te vinden, en er ook nog niet al te veel supporters bij dit album op Bandcamp staan. Voor dit soort parels uit de onderwereld zouden dat er best meer mogen zijn. Moody ‘bouwt werelden met muziek’, aldus zijn Bandcamp-pagina en zijn geluid en muziek wordt ook wel gebruikt in films, podcasts en games. In dit project wordt Moody omringd door gastmuzikanten: twee op drums, twee op bas en een gitarist, waardoor ik dan maar aanneem dat hij zelf voornamelijk alle vintage elektronica bespeelt. Addertongue leek mij in eerste instantie een uitstekende naam voor verschroeiende black-metal, maar dit is hele andere koek. De instrumentale muziek wordt ergens wel goed aanbevolen als je houdt van Pink Floyd, psych/kraut/prog-rock en jaren zeventig elektronische muziek, een spekkie voor mijn bekkie. De nadruk ligt bij deze muziek vooral op de synthesizer/orgel, waardoor het geheel een space-achtige sound meekrijgt. Neem het eerste nummer “Gates Within Gates” waarin de orgel drijft op de andere geluiden en bas en drums slechts lichtjes op de achtergrond ondersteunen. Geen (hoofd)rol voor de gitaar ook, wat je zou kunnen verwachten bij psychedelische muziek met een progressieve inslag. Wel komt de bas nog eens lekker vet bovendrijven in het heerlijke (maar wat korte) “Third Eye Myopia” (gespeeld door gastmuzikant Benjamin Hinz) en dat vormt een gave combinatie met de ruimtelijke synthesizers. Op “Moon Tunnel” is de bas ook nog wel in beeld, maar hier valt juist de combi op van de synths met de ingehouden jazz-achtige drums, wat het geheel een lichte schwung meegeeft. Voornoemde nummers zijn voor mij wel de smaakmakers op het album, daarna wordt het hier en daar soms wat te lichtjes. “Fen and Moor” is nogal verstild en heeft een stijl die doet denken aan een soundtrack bij een Western-film, inclusief banjo richting het einde. Ook “Deluge” komt pas tegen het einde op gang na een erg lange aanloop. Maar goed, Moody zet ook meer in op sfeer en stemming en dat is eigenlijk ook wel mooi. “Mantra” heeft een fijn loom ritme en is verder zo heerlijk laidback dat je daar van in je hangmat van moet genieten misschien. De vogeltjes aan het begin van het laatste “Yuba Gap” voorspellen dat het dan wel erg weeïg kan gaan worden, maar het ontwikkelt zich juist naar een meer sinistere kant en daar hou ik wel van. Misschien had er meer dreiging en kracht in gemogen, maar het sterke punt van het album is juist de diversiteit van de verschillende omgevingen die worden geschetst met een bijzonder boeiende mix van geluiden, waarop je je makkelijk kunt laten meevoeren. Jammer dat Moody zelf aangeeft dat dit project niet bedoeld is om live-optredens te verzorgen. In een normale wereld had ik het graag op een van die festivals gezien, maar aan de andere kant had ik het dan misschien nooit ontdekt. Een van de fijnste muzikale besmettingen in elk geval ten tijde van een pandemie.
Studio Obsidian
File: Addertongue – Far Is Near
File Under: Psychedelic synth delight
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram]