Aan de overkant zijn ze lekker bezig met klussen en verbouwen in de zomermaanden en dat levert de nodige herrie op terwijl je nog ligt te slapen. Laatst zette ik ØR op van Oslo Tapes en ik moet zeggen dat ik bij het eerste nummer even niet doorhad dat het psychedelische licht-slijpende en schurende geluid op de achtergrond niet op de plaat stond, maar dat het geluid van buiten kwam. Het paste wel mooi. Voor mij is de band een nieuwe ontdekking, dat net als acts als Psychonaut, The Ocean, Year Of No Light, Lustmord & Karin Park, Johan G. Winther en Briqueville werd gepresenteerd door het Duitse Pelagic label op het online Roadburn Redux festival dit jaar. ØR is het derde album en de eerste sinds sinds 2015 van de Italiaanse band die in 2010 werd opgericht door Marco Campitelli. Hij was nogal onder de indruk van een reis naar Oslo en haalde daar blijkbaar zoveel inspiratie uit dat hij zijn band ernaar vernoemde. Het album zou een trip bezorgen door het Noorse landschap, geschilderd in kubistische vormen. Die referentie kan ik niet zo plaatsen, maar de sfeer is lekker apart en smakelijk gevuld met diverse ingrediënten. Muzikaal verwijst het naar avant-rock, met prog-, kraut-, space- en psych-invloeden, maar vooral het melancholische en wat donkere new-wave geluid hier en daar is opvallend. De synths met effecten vormen vaak bijzondere wolken van geluid, met daar omheen de zang verpakt in een bubbelfolie van effecten. Zo zuiver is die zang ook niet, dus dat kun je maar beter goed verpakken. Doorgaans is de muziek wat dromerig zoals op “Norwegian Dreams” en “Exotic Dreams” (what’s in a name) en “Kosmik Feels”, maar zoet wordt het nooit echt, het is eerder vervreemdend als in abstracte kunst. Prima eigenlijk, al wringt op “Cosmonaut” het experiment en de wrange zang met de verlichtende synths en de vrolijke percussie, maar goede kunst moet je soms leren begrijpen. Als tegenhanger van het dromerige kun je het scherper bijtende “Bodø Dakar” noemen, wat ook aangeeft hoe divers het album is. De herhalende dreiging in dit nummer doet wat denken aan een industrieel Nine Inch Nails-achtig geluid. Dat komt nog verder naar voren in het heerlijke “Zenith” en het donkere, stoempende, hallucinerende, new-wave-achtige “Obsession Is the Mother of All”, met op 3:46 minuten zo’n geweldig flanger-effect in straaljager-stand. Een ideale uitsmijter om een concert mee af te sluiten. ØR wordt op dat punt een perfect album om op te hameren, timmeren, boren en te zagen, dus kom maar op met die herrie van de overkant. Over het geheel genomen trekt Oslo Tapes je in een wormgat naar andere dimensies en dat is soms vreemd, maar tegelijkertijd erg boeiend.
Pelagic Records
File: Oslo Tapes – ØR
File Under: Klussen in andere dimensies
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram]