Year Of No Light – Consolamentum – File Under: New Music

Een wereldwijde pandemie en de gevolgen van klimaatverandering zorgen voor extreme situaties in de wereld. Je zou bijna zeggen dat de natuur aan het terugslaan is. Misschien hebben al die voorspellers gelijk gehad dat de wereld dan toch een keer vergaat en dat hebben we dan mooi aan onszelf te danken. Als soundtrack bij de apocalyps past denk ik het beste zoiets als Consolamentum van het Franse collectief Year Of No Light, dat tegenwoordig op het Duitse label Pelagic Records zit. Dat label bracht op het online festival Roadburn Redux in april van dit jaar de premiere van de video “Réalgar” en dat smaakte naar meer. De band bestaat dit jaar twintig jaar en Consolamentum is de eerste langspeler sinds acht jaar, voor mij de eerste kennismaking met de band. Natuurlijk waren ze eerder ook al live te bewonderen geweest op het Roadburn festival (in 2008 en 2011), maar dat was voor mijn tijd. Ook Hellfest en Incubate mocht de band al eens verwelkomen en ze stonden ook al eens op een aantal kleine Nederlandse podia. Hopelijk zie ik ze nog eens live voordat de echte apocalyps plaatsvindt. Dat moet toch magistraal klinken vanaf een podium. Consolamentum zit namelijk vol met verschroeiende instrumentale post-metal en doom, met flarden sludge, drone-metal en shoegaze. Ik dacht zelf in de richting van Sinistro, MONO, Cult of Luna, BRUIT ≤ of Amenra zonder schreeuwerige zang, maar het heeft ook wel iets unieks. Want hoe imposant kan muziek wel niet klinken, met zo’n enorme dosis spanning, doorspekt met dierlijke emoties? Zoiets als een orkaankracht van wanhoop in een meeslepend epos langs uitgestrekte verwoestingen. Knap hoe het niet doorslaat in een domme berg herrie. Alles is in balans geproduceerd, waardoor sfeer en emotie mooi de boventoon blijven voeren. De lome doom klinkt vooral dreigend en als de flink shreddende gitaren worden ingezet blijft het functioneel woest, een mooi contrast met de wat meer ingehouden passages, maar je hartslag zal er niet minder door worden. De sfeer is donker en claustrofobisch in de lang uitgesponnen nummers, waarvan vier van de vijf meer dan tien minuten klokken. Het smeekt om er beelden bij te zien. Het idee van een soundtrack is niet eens zo gek, de bandleden halen sowieso inspiratie uit historische cinema. Zo maakten ze in 2013 muziek bij de film “Vampyr” uit 1932 van Carl Theodor Dreyer en speelden ze een soundtrack bij “Les Maîtres Fous”, een korte film van Jean Rouch uit 1955 (uitgevoerd begin 2012 in het Musée du quai Branly in Parijs). Dat ik zelf bij dit album de associatie heb met de apocalyps is misschien meer iets in mijn hoofd. De titel van dit album verwijst eigenlijk naar het consolamentum (‘vertroosting’), het kathaarse sacrament van het doopsel. Door middel van dit ritueel trad men toe tot de katharen. Volgens de katharen was satan almachtig op aarde en leidde enkel de spirituele bezieling van de Heilige Geest tot verlossing. Volgens de geschiedenis werden de katharen destijds vervolgd tot er geen meer over waren. Wat Year Of No Light hiermee wil zeggen weet ik ook niet, maar echt gezellig is het album niet. Misschien zoeken we inderdaad naar verlossing of troost, terwijl we midden in de ellende zitten. Met een enorme dosis energie is dit spektakelstuk in elk geval spannend en meeslepend tot op het einde (der tijden).