Het duurde even voordat ik woorden kon vinden om een stukje over HEY WHAT, het dertiende album van Low, te schrijven. Het is zowat met geen pen te beschrijven, het is muziek die je moet ondergaan, voelen en vervolgens enorm binnen moet laten komen. Zoals eigenlijk alle albums van Low met hun eigen sound die nergens mee te vergelijken is. Trage slowcore met bloedmooie (samen)zang. Een kwart eeuw maakten ze elf prachtige albums totdat in 2018 het roer ineens radicaal omging. Op Double Negative was het bekende Low-geluid onder handen genomen door producer BJ Burton, synths, elektronica en vervormde gitaren, en was de zang soms ver naar achteren gemixt. Het piepte en kraakte waardoor je dacht dat er iets mis was met je boxen. En toch, je moest er iets meer moeite voor doen, maar dan openbaarde zich in die overstuurde songs wéér de schoonheid. Op HEY WHAT gaat Low met Burton verder op deze weg. Dat wordt al duidelijk in opener “White Horses” waarin de gitaar van Alan Sparhawk knettert als een kettingzaag. Maar de zang van echtpaar Sparhawk en Mimi Parker is nu veel prominenter naar voren gemixt. Ze zongen altijd al prachtig maar op HEY WHAT zingen ze hemelbestormend mooi en met een kracht alsof er veel vanaf hangt. En dat is natuurlijk ook zo. Op Double Negative maakten ze zich zorgen over Amerika onder Trump. Trump is nu weg maar er zijn genoeg problemen over. Is er hoop? Wanneer je naar magistrale songs als “All Night”, waarin het kerkorgel op sublieme wijze vervormd is en Parker als een engel zingt, en het bijna pastorale “Don’t Walk Away”, waarin Sparhawk en Parker mooier dan ooit samen zingen, luistert, zou je denken van wel. Maar na het vertwijfelde en overstuurde “Days Like These” begin je toch weer te twijfelen. En na het ijzersterke “More”, opgebouwd door een catchy riff die door de effecten vervreemd klinkt, weet je het al helemaal niet meer. ‘I paid more than what it would have cost / You have some of what I could have had / I want all of what I didn’t have’, zingt Parker. De hoes van HEY WHAT is grijs met wat krassen en verbeeldt het album goed. Het is grijs en grauw in de wereld en in de teksten van Low en dat levert krassen in de zielen van de mensen en de muziek van Low op. Door de fabelachtige harmonieën en samenzang van Sparhawk en Parker krijgt de gebutste muziek toch weer dat speciale Low-effect. Sacraal, verstild en onaards. De tien nummers lopen in elkaar over en afsluiter “The Price You Pay (It Must Be Wearing Off)” sluit in ruim zeven minuten groots en toch hoopvol af. Ik ben na beluistering gelouterd, ontroerd en verwonderd. HEY WHAT is van een buitenaardse schoonheid waar Low altijd al patent op had maar die ze nu vervolmaakt hebben. Magistrale plaat.
Sub Pop
File: Low – HEY WHAT
File Under: Magistraal
File Facebook: [Low op Facebook]
File Twitter: [Low op Twitter]