Dit jaar ontdekte ik dat het fijne psychpop/-rock collectief The Lazy Eyes ook al uit Australië komt, blijkbaar zit daar iets in het psychedelische water en dat drink ik graag. Ze groeien er goed door. Neem uiteraard King Gizzard and the Lizard Wizard en het opkomende Psychedelic Porn Crumpets, dat al veel groter had kunnen zijn als er niet zoiets als een pandemie gaande was. Natuurlijk heb je ook Tame Impala, dat me met z’n (s)lome glitterballendisco tegenwoordig minder kan bekoren, maar gelukkig is er ook nog Pond, dat mij al jaren beter bevalt. Zanger/gitarist Nick Allbrook speelde in Tame Impala (2009–2013) en richtte met multi-instrumentalist en -talent Jay Watson (nog steeds in Tame Impala en ook erg goed met zijn eigen GUM) en Shiny Joe Ryan in 2008 Pond op. Om het verhaal compleet te maken viel Cam Avery van Tame Impala ook nog wel eens in op drums en bas (2012–2014), maar Pond verdient dus een eigen status. Waar het bij Tame Impala creatief vooral om Kevin Parker draait is Pond meer een collectief project, waar het plezier nog steeds van afspat. De kwaliteit wordt er niet direct minder om, album nummer negen is gewoon 9 genoemd en staat weer vol met harmonische en speelse psychpop/rock. Pond lijkt er wat meer elektronica in te gooien, zonder haar eigen gezicht te verliezen. Opvallend vind ik hoe dansbaar en funky een aantal nummers zijn geworden, met name nummers als “Human Touch”, “Pink Lunettes” en “Rambo” zijn lekker opzwepend. Daarmee is het album ook wat toegankelijker geworden, wat directer. Mochten ze dit live spelen zou ik mijn heupen ook bijna niet kunnen bedwingen. Allbrook gooit als frêle frontman zijn herkenbare licht spastische en ijle zangkunst weer vol in de strijd en dat blijft ergens prettig treiteren. Maar de rest van de band draagt ook weer bij aan het volle en dynamische geluid. Met name het drumwerk is weer enorm gedreven (het tilt het wat flauwere “Czech Locomotive” omhoog bijvoorbeeld), maar ook de synths worden soms lekker dik ingezet (neem “Song for Agnes”, nummer met het Franse Halo Maud). Pond beheerst ook nog steeds de rustigere tempo’s en gloedvolle popmelodieën. Neem de zwoele en lome psychdisco van “America’s Cup” en de prachtige melancholische afsluiter “Toast” met een heerlijke synthesizermelodie. Daarvoor zit nog het aardige opwarmertje “Gold Cup / Plastic Sole” met wat warme golven slow-funk. “Take Me Avalon I’m Young” is ook goed uitgewerkt, maar daar ontbreekt de magie, ondanks een mooi koortje en elektronische sax (?) tegen het einde. Als je zoveel materiaal uitbrengt zijn wat opvullers niet eens zo erg, maar bovendien valt het hier nauwelijks op. Pond levert over het geheel een sterk album af, waarmee ze makkelijk in de top van de psychedelische acts uit Australië blijven meedraaien.
Spinning Top
File: Pond – 9
File Under: Psychpopfunkplezier
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]