Ik let nooit zo op teksten moet ik bekennen en ik hou ook wel van instrumentale bands. Waarom dat zo in mijn muzikale genen zit weet ik ook niet. Zo lette ik ook nooit op labels van artiesten, maar dat verandert langzaam. Het begon zo’n beetje met het vrij onbekende El Paraiso Records waar een goede reeks bands zitten in de hoek van psychedelische rock. Ander tof label is Stickman van o.a. Motorpsycho, waar ook meer moois is te vinden (uiteraard, zou ik bijna willen zeggen). En zo zijn er meer die (mijn) aandacht verdienen. Dit jaar ontdekte ik dat veel bands van het Duitse Pelagic me aanspraken. Nieuwe aanwinst van dat label, opgericht door gitarist Robin Staps (The Ocean), is Shy, Low, een Amerikaans viertal uit Richmond, Virginia. Ze presenteerden de premiere van hun video “Helioentropy” op het Roadburn Redux (online) festival dit jaar als voorloper van hun vijfde album Snake Behind the Sun. Shy, Low zit in de hoek van instrumentale post-rock en -metal met een post-progressieve bite en doorspekt met dikke riffs in de categorie heavy stoner/pysch. Voor fans van bands als pg.lost, Russian Circles, Psychonaut en God Is an Astronaut bijvoorbeeld. De band zou voor het eerst met een producer (Mike Watts) hebben gewerkt en meer tijd in de studio hebben kunnen doorbrengen, wat in elk geval een gebalanceerd geluid oplevert met een fijne rol voor de doorpompende bassen en gitaren. Er zit soms een onderliggende emotie of sfeer in waar ik van hou bij de hardere muzieksoorten, neem als voorbeeld “Where the Light Bends”. Emotie en sfeer wordt verder blootgelegd in bijvoorbeeld “The Beacon”, dat na een minuut een prachtig stukje post-rock laat horen. Jammer dat het nummer verder niet uitzonderlijk is. Het kan ook met meer dreiging en daar excelleert de band gelukkig in. Neem het felle “Fulguration” dat genoeg headbang-momenten kent dat refereert aan Russian Circles, of neem “Fata Morgana” met lekker doorzagende en hakkende riffs. “Decease Spe Re” ontaardt in een gierend post-metal-monster dat gaaf doorbeukt. Een gierend slotstuk voor al uw feesten en partijen. Mooi is het evenwicht met de rustige stukken, waarbij niet zelden met een prettige flair wordt gespeeld, soms zelfs groovy of gevuld met goud golvende melodieën. Beste nummer “Umbra” heeft alles in zich, is agressief en onheilspellend, maar ook prachtig met een onwaarschijnlijk goed ingebed trompetje rond twee derde van het nummer. Voor een groot deel past het album verder wel binnen de verwachtingen, het lijkt best op gelijksoortige bands, maar het is wel enorm goed en degelijk gedaan. De band zou moeiteloos excelleren op elk soort desertfest-achtig festival. Hier kun je zien en horen hoe dat er aan toe ging op Dunk!Festival 2019 en ik vraag me gelijk af hoe het publiek daar zo rustig bij kon blijven zitten. Dit verdient een veel wildere zaal en daar zou ik graag eens tussen staan, zeker als ze materiaal van dit album zouden spelen.
Pelagic
File: Shy, Low – Snake Behind the Sun
File Under: Doorbeukgenot met flair
File Music: [Bandcamp]
File Social: [Facebook] [Instagram]