Normaal gesproken zou ik binnen twintig seconden na het starten van het eerste nummer “Sightseeing in the Apocalypse” het resoluut en hoofdschuddend hebben afgezet. Een pathetisch en zoetgevooisd gezongen melodietje waarbij het glazuur van de tanden springt. Categorie nul punten op het Eurovisie Songfestival zelfs. Reden om toch verder te luisteren is omdat het Diablo Swing Orchestra betreft en de Zweden niet vies zijn van een dosis onnavolgbare avant-gardemetal. Daar moet je van houden, maar ik geef me graag over aan zo’n potje gekkigheid. Nog steeds klinkt het voornamelijk als een bigband met elektrisch gitaar, die een eclectische mix maakt van prog-metal, rock, jaren twintig, polka, mariachi, klassiek, jazz en balkan. Of eigenlijk alles waar ze zin in hebben. De band bestaat sinds 2003 en heeft wat wisselingen gekend. Op Lowlands 2010 zagen we nog (opera)zangeres AnnLouice Lögdlund, maar is sinds 2014 vervangen door Kristin Evegård. Dat is een tikkeltje jammer, maar ook op het vijfde album Swagger & Stroll Down The Rabbit Hole word je nog steeds van de ene verbazing in de andere gegooid. Het tweede nummer “War Painted Valentine” is typisch voor de band en veel meer zoals ik het graag hoor: uiterst swingend (uiteraard) met een dosis knots-vette riffs en kinky baslijntjes. De manier van zingen van de nieuwe zangeres is soms wat kinderlijk (zo klinkt het althans) en doet me dan wat denken aan dat “Ziet Em Duun” nummer van Van Echelpoel. Dit stoort me niet zo, maar ik had dus liever wel wat minder van die weeïge zangmelodiëen. Dat haalt een nummer als “Out Came the Hummingbirds” ook naar beneden als een wat flauw pop-nummertje, terwijl een deel wel degelijk bestaat uit stevig marcherende riffs, dat doet denken aan de ‘Tanzmetall’ van Rammstein. De band beheerst wel heel knap al die verschillende stijlen en gooit die lekker gek door een blender. Dat werkt op dit album soms goed. Soms minder. “Snake Oil Baptism” is wel geslaagd, met slavenkoor, kinderkoor, big-band, prikkelend bas/cello-werk en een wat foute rock-zang. Het volledig Spaans gezongen “Celebremos Lo Inevitable” weet extreem fijn te schakelen tussen klassiek orkest en mariachi-metal of zoiets dergelijks. Als je van (de latere) Mr. Bungle houdt, lust je dat misschien ook wel. “Malign Monologues” komt ook nog best goed uit de verf, met jaren twintig-stijl, guitige koortjes en een randje Looney Tunes. Zonder elektrische gitaar klinkt dat al minder spannend, zou je zeggen, maar los daarvan is het een goede song. “Speed Dating an Arsonist” is in een vergelijkbare vrolijke stijl, maar daar laten ze de stevige gitaar juist wat achterwege en dat is hier een goede keuze. Maar soms schieten ze erg onnavolgbaar alle kanten op, met zoveel ideeën dat ze over elkaar dreigen te struikelen. Zo begint “Jig of the Century” als een flauwe country-musical dat doorschiet naar (op zich aardig) riff-werk, big-band blazers, violen en lallende kroegzang. Een wat overdadige potpourri. Je vraagt je in sommige gevallen af of de elektrische gitaar er niet gewoon achteraf bij is geplakt, terwijl ik het graag juist prominenter op de voorgrond had gehoord in een iets vettere productie met flink stampende bassen. Of in elk geval iets meer in balans. Op een aantal vroegere albums deden ze dat wat beter voor mijn gevoel, met minder nadruk op die gladde zangmelodieën. Maar goed. Een beetje tongue in cheek-metal zoals ook Avatar dat wel brengt kunnen we best gebruiken. Goed dansbaar, prettig guitig en komisch kolderiek.
Candlelight
File: Diablo Swing Orchestra – Swagger & Stroll Down The Rabbit Hole
File Under: Kolderiek
File Social: [Facebook] [Instagram] [Twitter]