Na de vorige, toch echt wat te commerciële vijfde plaat Everything Now, die precies zo oppervlakkig aanvoelde als het sociale-media-tijdperk dat-ie wilde bekritiseren (hij kwam bijvoorbeeld in twee identieke edities met enkel ander artwork uit), had Arcade Fire wat goed te maken. Maar ja, ze hebben natuurlijk eerder zoveel geweldige platen gemaakt, met invloeden uit allerlei muziekgenres… Dus ik stond een beetje argwanend te luisteren toen eigenaar Paul van Kroese Nijmegen de promo van WE al op 4 mei door zijn muziekzaak liet galmen. Geen discoinvloeden dit keer. Hooguit wat synthpartijen her en der, zoals ook White Lies en Foals tegenwoordig doen. Ik ben iemand die meestal meer naar de muziek dan naar de teksten luistert, en afgaande op de teksten was WE ook nou niet meteen een hoogvlieger (lekker boeiend of je wel of niet in slaap valt voor de tv, Win…). Anderzijds: een paar nieuwe nummers in de verrassingsset op het via YouTube uitgezonden Amerikaanse Coachella-festival waren me goed bevallen, dus ik wilde ze wel weer een kans geven. En dan heb ik het niet over “The Lightning II” omdat dat U2’s gitaarwerk prettig nadoet, want verder is dat nummer gewoon te neuzelig, maar juist over nummers als “Age of Anxiety” (I en II) en “Unconditional I”, die weer die mooie combinatie hebben van een gedragen melodie en, zoals de Volkskrant het mooi noemt in een recensie van een Londens concert, ‘manisch sentiment’. Het is niet als op Funeral, maar het is wel precies waarom we rond 2004 fans van deze band werden, toch?
Toen ik een week later terugkwam, ik het album op streamingdiensten had gehoord en vroeg wat Paul er inmiddels van vond, had ook hij z’n eerste indruk bijgesteld: het is toch wel weer een mooie plaat. Er staan ook wel weer neuzelige momenten op, zoals het titelnummer en het wel errrrrrg pathetische, britpop/Flaming Lips-achtige “End of the Empire I” waarbij ik al armwuif-taferelen voor me zie in volle stadions, maar de band probeert er inhoudelijk voor te compenseren. “I unsubscribe, fuck season five” is tekstueel mooi gevonden (al staan er elders veel dooddoeners tegenover). Op het artwork zie je dat de plaat eigenlijk verdeeld is in de helften “I” (ik) en “We” (wij). Voor elk liedje zit er een polaroidfoto in de hoes met de lyrics afgedrukt achterop (grappig, zo doen K-pop-albums dat ook soms), en in OOR 5/2022 kun je hele toelichtingen lezen over welke van die liedjes vóór en tijdens de coronaperiode geschreven zijn. hoe moeilijk het was de hele band bij elkaar te krijgen tijdens lockdowns, en waarom de verschillende soorten liefde (romantisch of juist onvoorwaardelijk) het thema van het We-deel zijn. De Duitse Musikexpress 6/22 interviewde Arcade Fire ook, daar gaat het juist over het 3-jarige zoontje van Win Butler en Régine Chassagne (‘Generation A’) dat mee op tournee mocht, over de hoop die die zijn nieuwe generatie biedt, en over muziek die die hoop ook moet bieden in slechte tijden. Al met al, Arcade Fire heeft weer typisch zo’n vervolgplaat afgeleverd die iedereen deze maand grijsdraait en waarvan ongetwijfeld twee nummers beklijven, maar echt spannend zoals vroeger wil-ie maar niet worden. Paul keek me aan bij de balie, ik zei dat ik de nieuwe Arcade Fire wel wilde afrekenen en hij zei met zijn goeiige glimlach: “Je gaat je er geen buil aan vallen.”
Verschenen bij platenmaatschappij Sony Music Entertainment International Services
File: Arcade Fire – WE
File Under: Vuurtje brandt weer, maar het flakkert nogal
File Video: [The Lightning I, II][Unconditional I (Lookout Kid)]