Het was nog maar de vraag of Anaïs Mitchell zondagavond 6 november op het podium van Paradiso Noord zou staan. Een dag eerder had ze op het laatste moment haar optreden op het Take Root Festival in Groningen moeten cancellen omdat ze haar stem kwijt was. Maar na een dag rust stond ze er. Ze speelde voornamelijk nummers van haar begin dit jaar uitgekomen zevende album Anaïs Mitchell. Een album dat ik bijna over het hoofd had gezien maar dat gelukkig weer onder mijn aandacht kwam door het concert waarvoor de kaartjes al geruime tijd in the pocket waren. Het zou echter doodzonde zijn als dit album gemist zou worden want het is een van de betere singer-songwriteralbums van dit jaar. Mitchell maakte het met onder meer Josh Kaufman, met wie ze ook in folktrio Bonny Light Horseman zit (waarover later meer) en Aaron Dessner (The National). Kaufman produceerde de tien liedjes loepzuiver. Mitchell schreef ze grotendeels tijdens het begin van de pandemie in 2020 en ze gaan over haar vertrek uit Brooklyn, New York, terug naar haar roots in Vermont. Alles klinkt mooi op dit album. De muzikale begeleiding en melodieën zijn wonderschoon en Mitchell zingt haar verhalende liedjes met haar ijle, ietwat lijzige stem alsof ze ze alleen voor jou zingt. De teksten zijn ingenieus en houden je geboeid, iets wat ze tijdens het concert ook voor elkaar kreeg, het was muisstil in de Tolhuistuin. Anaïs Mitchell besteedde ruim vijftien jaar van haar leven aan haarzelf geschreven musical Hadestown die nu op Broadway opgevoerd wordt en haar een Grammy Award en acht Tony Awards opleverde. Overdonderend succes waardoor het tien jaar duurde voordat ze weer een album maakte. Het is te hopen dat het niet weer zo lang duurt want Anaïs Mitchell behoort tot de eredivisie van de singer-songwriters.
BMG
Anaïs Mitchell is goed bezig in 2022. Buiten haar voortreffelijke solo-album heeft ze ook weer de handen ineen geslagen met Josh Kaufman (o.a. The National en Josh Ritter) en Eric D. Johnson (Fruit Bats) om als Bonny Light Horseman een vervolg te maken op hun prachtige debuutalbum uit 2020. Daarop stonden bewerkingen van traditionele folksongs. Op tweede album Rolling Golden Holy laten ze horen dat ze hun zelf geschreven songs er niet voor onder doen. Het is alsof het zo moest zijn dat deze mensen muziek met elkaar gingen maken. De ijle en lijzige stem van Mitchell en de hoge, helder snerpende stem van Johnson dwarrelen om elkaar heen in “Comrade Sweetheart” om vervolgens prachtig bij elkaar te komen. Zij wisselen elkaar op het album af in de solozang. Johnson schittert ondermeer in het puntige “Exile”, het kleine “Gone By Fall” en het melodieuze “Someone To Weep For Me”. Mitchell heeft een glanzende hoofdrol in het folky “Summer Dream” en het jazzy “Sweetbread”. Kaufman treedt vocaal alleen op de voorgrond, in duet met Mitchell, in de rootsy ballad “Fair Annie”. Verder is hij verantwoordelijk voor een batterij aan instrumenten die op het album te horen zijn en de onberispelijke en kraakheldere productie. In afsluiter “Cold Rain” komen alledrie de stemmen wonderschoon bij elkaar. Rolling Golden Holy laat horen dat Bonny Light Horseman geen tussendoortje was maar dat er een droomband is ontstaan die glorieërt in uitmundende liedjes die boven het maaiveld uitsteken door vlekkeloze arrangementen, instrumentatie en productie en perfecte (samen)zang.
37d03d
File: Anaïs Mitchell – Anaïs Mitchell
File Under: Eredivisie
File Facebook: [Anaïs Mitchell op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Anaïs Mitchell]
File: Bonny Light Horseman – Rolling Golden Holy
File Under: Meant to be
File Facebook: [Bonny Light Horseman op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Bonny Light Horseman]