De Amerikaanse Amelia Baker heeft onder de naam Cinder Well al drie albums gemaakt die compleet aan mij voorbij gegaan zijn. Ik haak in bij haar vierde album Cadence en wat een wonderschone plaat is dat. Ze omschrijft haar muziek als ‘doomy folk from the depths’ op haar Bandcamp-pagina. Ik had het niet beter kunnen omschrijven. Er zijn maar weinig folkalbums die uitblinken in eigenheid. Cadence slaagt daar met vlag en wimpel in. Baker groeide op aan de kust in Californië maar was de afgelopen jaren ook veel te vinden aan de West-Ierse kust waar ze haar hart aan verpand heeft. Ze combineert de Laurel Canyon folk van Californië met de traditionele Ierse folk. De negen songs zijn sober, met als basis de akoestische gitaarpartijen van Baker, subtiel aangevuld door de bas van Neal Heppleston en drums van Philip Rogers. De songs worden prachtig ingekleurd door de avontuurlijke strijkersarrangementen van Cormac MacDiarmada, violist uit de Ierse band Lankum. De stem van Baker is krachtig en overtuigend en geeft de songs zeggingskracht. Op Cadence worden de Amerikaanse en Ierse folk wonderschoon gecombineerd. “The Returning” is bijvoorbeeld echt een liedje met kop en staart. Titelnummer “Cadence” is een schitterende, langgerekte song waarin de twee stijlen samenkomen. Het begin doet zelfs qua vibe een beetje aan “Roads” van Portishead denken. Het prachtige strijkersarrangement meandert mysterieus en mooi door de song. De samengesmede, nieuwe soort folk van Cinder Well kan eigenlijk niet anders omschreven worden dan zoals Baker zelf zegt: doomy folk from the depths. Op Cadence wordt echter schoonheid gecreeërd uit deze diepten. Het is een van de mooiste folkalbums die ik sinds tijden gehoord heb en een serieuze kandidaat voor het jaarlijstje.
Free Dirt Records
File: Cinder Well – Cadence
File Under: Doomy folk from the depths
File Facebook: [Cinder Well op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Cinder Well]