Op de valreep van vorig jaar hoorde ik Cub, het debuutalbum van de Engelse band Wunderhorse. Het viel me op door de goede, grunge-achtige songs, en belandde nog net in mijn jaarlijst van 2022. Ik zeg band, maar eigenlijk draait Wunderhorse om frontman Jacob Slater. Hij stapte in 2017 uit de punkband The Dead Pretties omdat teveel seks, drugs en rock & roll hem opbraken. Bij zijn ouders in Cornwall kwam hij op adem en hij herstartte herboren met Wunderhorse en het sterke debuutalbum Cub. Er waren nog wat liedjes op de plank blijven liggen die het niet zo goed deden met band en daarom brengt Slater deze nu solo uit. Op de acht songs op Pinky, I Love You hoor je Slaters zachte maar intense stem, zijn gitaar en zijn introspectieve teksten over het leven. Ook zonder de gruizige gitaren imponeren de songs van Slater. Qua stijl doen ze denken aan Elliott Smith. Prachtig in het breekbare “I Do” en melodieuze “Kissin’ Booth”. Jazzy in “Blue Lullabies” en het uitschreeuwend in “Untitled”. De enige cover op het album is “Moon River” dat Henri Mancini in 1961 schreef voor de film Breakfast At Tiffany’s, gezongen door Audrey Hepburn. Slaters versie is tot op het bot uitgekleed maar daardoor heel eigen en passend bij de andere zeven songs. Pinky, I Love You is een juweel van een album, of met 25 minuten die het duurt misschien eerder een EP. Het onderschrijft andermaal het grote songwriterstalent van Jacob Slater.
Communion
File: Jacob Slater – Pinky, I Love You
File Under: Sensitieve songwriter
File Facebook: [Wunderhorse op Facebook]
X File: [Wunderhorse op X]