De goede releases zijn momenteel niet aan te slepen. Ik zou zeer lovende stukken kunnen schrijven over het fantastische nieuwe album van Fontaines D.C. of dat er na jaren weer een wonderschoon album uit is gekomen van Gillian Welch en David Rawlings. Maar zij krijgen (terecht) voldoende lof. Iemand die naar mijn mening te weinig aandacht krijgt is de Amerikaanse zanger John Grant. Van 1994 t/m 2006 was hij frontman van de band The Czars uit Denver met wie hij zes albums maakte. Na het uiteenvallen van de band ging hij na een pauze solo verder. In 2010 debuteerde hij met het prachtige album The Queen Of Denmark. The Art Of The Lie kwam al in juni uit en is alweer zijn zesde album. Ik heb een enorm zwak voor de prachtige baritonstem van Grant. Een van de mooiste mannenstemmen, als je het mij vraagt. Zijn melodieuze liedjes zijn in de loop der jaren wel wat experimenteler geworden. Op The Art Of The Lie zat producer Ivor Guest, die met Grace Jones en Brigitte Fontaine heeft gewerkt, achter de knoppen. Guest nam geweldige Londense jazzmuzikanten mee om de songs op te nemen. Ondanks dat het experiment niet geschuwd wordt en er rijk gestrooid wordt met elektronika en stemvervormer, klinken de songs door de vakkundige band toch warm. En zelfs met stemvervormer is Grants stem nog bloedmooi. De titel The Art Of The Lie is een verwijzing naar Donald Trumps boek “The Art Of The Deal”. John Grant woont al jaren in IJsland maar steekt zijn kritiek over zijn vaderland niet onder stoelen of banken. Een ander groot thema op het album zijn de jeugdtrauma’s van Grant. Als homoseksueel in een streng gelovig gezin werd hij niet geaccepteerd. Hoe deze afwijzing vandaag de dag nog steeds effect heeft op zijn leven, bezingt hij in het bloedmooie “Father” en “Daddy”. In “Mother And Son” wordt moeders kant van de zaak belicht. Het is een bijna pastorale song waarin de Schotse Rachel Sermanni op engelachtige wijze de moeder een stem geeft. Wat luchtiger klinken het funky “All That School For Nothing”, “Meek AF” en “It’s A Bitch”. The Art Of The Lie klokt ruim een uur en dat is best lang, maar dit is geen album voor de achtergrond. Als je er de tijd voor neemt openbaart zich bij elke luisterbeurt weer wat moois. “The Child Catcher” bijvoorbeeld, wat een prachtig, melancholisch nummer, afgesloten met een al net zo gloedvolle gitaarsolo, met daarna het even sfeervolle “Laura Lou” en “Zeitgeist” waarin John Grants prachtige stem schittert. Een stem die veel meer aandacht verdient.
Bella Union
File: John Grant – The Art Of The Lie
File Under: Goudeerlijk
File Facebook: [John Grant op Facebook]
File Instagram: [John Grant op Instagram]