‘Merz sounds like nobody else in the world and the would be alright if it listened to nobody else. We absolutely love him.’ Zo die kan mijnheer Merz in zijn zak steken, want het is niet de minste die dit over hem zegt. Het zijn namelijk de woorden van Chris Martin. U weet wel die mijnheer die zelf ook aardig wat plaatjes verkoopt met zijn bandje en het doet met actrice Gwyneth Paltrow. Het is te hopen voor Merz (echte naam Conrad Lambert) dat die fandom van Martin ervoor zorgt dat hij wat extra plaatjes verkoopt. Door onder meer geruzie met zijn platenmaatschappij was het zes jaar akelig stil rond hem en leefde Lambert een teruggetrokken bestaan zonder plaatjes af te leveren. Dat brengt weinig brood op de plank natuurlijk. Nu is hij terug – al vrees ik dat weinigen hem gemist zullen hebben – met Loveheart en krijgt hij veren in zijn bips gedrukt van Martin en van de Engelse pers. Is dat terecht? Die vraag kunnen we volmondig met ‘Ja!’ beantwoorden. Lambert is een begiftigd liedjesschrijver die zijn songs zorgvuldig aanvult met ingetogen elektronische klanken, ritmes en samples als ze daarom vragen, zoals Ben Christophers dat ook zo goed kan. Soms vallen zijn toevoegingen niet eens op, maar ze zijn er altijd. Bijvoorbeeld als hij zichzelf begeleidt op piano in openingstrack “Postcard From a Dark Star”. Hierin (en dat gebeurt verderop nog vaker) lijkt hij wel een beetje op Elliott Smith, maar Lambert heeft een net wat scherpere stem. Bovendien is hij minder desperaat op zoek naar mooie harmonieën, maar zoekt naar inventieve invulling aan instrumenten. En daarin slaagt hij dus meer dan voortreffelijk op Loveheart.
Merz speelt morgenavond in de kleine zaal van Paradiso, samen met The Earlies
mij=Gronland / Rough Trade