The Stranglers

Een kleine achtendertig jaar na hun oprichting lijkt het alsof The Stranglers niet van stoppen willen weten. Ondanks dat hun hoogtijdagen, met name buiten Engeland, toch al lang verleden tijd zijn en de jaartjes nu toch wel beginnen te tellen (de drie oorspronkelijke leden zijn allen zestig plus!) wordt er deze maanden in heel Europa opgetreden en is begin maart het zeventiende studioalbum Giants uitgebracht.

mij=Interview: Vonx
Drummer Jet Black (73) is er nog altijd bij. Hij richtte The Stranglers op met Hugh Cornwell (zang en gitaar) en de mannen die zo’n enorme stempel op de sound drukten: Jean Jacques (JJ) Burnel, die de basgitaar bijna opnieuw uitvond door het meestal dienende instrument te verheffen tot een soloinstrument, en toetsenman Dave Greenfield met zijn virtuose riedels. De hardwerkende pubrockers sprongen mee in de stroomversnelling van de Britse punkscene in ’77 en wisten met hits als “Something Better Change” en “No More Heroes” uit te groeien tot een gezichtsbepalende band in die jaren. Na wat meer experimentele albums wist de band in de jaren tachtig met het atypische walsje Golden Brown en gelikte popsongs als “Skin Deep” en “Always the Sun” ook hoog te scoren. Cornwell verliet de band in 1990, maar de andere drie zijn nooit gestopt. Met zanger Paul Roberts (1990 tot 2006) en John Ellis op gitaar (tot 2000) bleven The Stranglers de wereld rond toeren en albums maken. Sinds 2000 is Baz Warne de gitarist, die ook een flink deel van de zang voor zijn rekening neemt. Tijdens de uitgebreide tournee, die ook Tivoli zal aandoen, vragen we Baz even hoe het met de routiniers gaat.
Een nieuw album, een uitgebreide toer. The Stranglers lopen langzaam naar hun veertigste verjaardag toe. Wat is jullie drijfveer om door te gaan? Wat maakt het voor jullie nog interessant?
Er zijn nog steeds zoveel zaken waar we over willen schrijven, we hebben nog zoveel te zeggen. Zolang er nog mensen geïnteresseerd zijn in onze muziek, zolang we nog zoveel kaartjes verkopen, blijft het leuk. We zijn naar mijn mening nog steeds een hele goede liveband. De wereld blijft veranderen, wij willen daarover schrijven en we hebben het idee dat we nog steeds een plek in de wereld verdienen met onze muziek. Zolang we allemaal nog gezond genoeg zijn en enthousiast blijven zie ik ons niet stoppen. Onze drijfveer is eigenlijk het leven. Het staat nooit stil, er zijn altijd dingen om over te schrijven.
Jij bent zelf alweer twaalf jaar bij de band. In 2006, toen Paul Roberts de band verliet, nam je ook nog eens een leeuwendeel van de zang over. De fans van the Stranglers zijn behalve loyaal ook uitermate kritisch. Maakte dat je niet nerveus? Hoe ging je om met de verandering van je rol in the Stranglers?
Ik was er niet echt nerveus over, (lacht) iemand moet het doen toch? De eerste keer was ik natuurlijk toch wel gespannen. We gingen het podium op, het was op een festival, en toen moest ik toch echt. De reactie was gelukkig heel positief. Door de jaren heen is er altijd wel kritiek geweest hoor. Zo blijft er een groep mensen die maar niet kan begrijpen dat we zonder Hugh Cornwell zijn doorgegaan. Hij is al meer dan twintig jaar weg! Het grootste deel van de fans vindt het geen probleem en geniet van wat we doen. We gaan er gewoon maar mee door, waarom ook niet?
Dat Paul ons zou verlaten had ik zelf eerlijk gezegd niet verwacht. We zaten middenin de opname’s van ons vorige album Suite XIV.
Jullie moesten heel wat gedeeltes opnieuw opnemen toen toch?
Ja. Negen songs waren al door hem ingezongen dus die moesten we opnieuw doen en een aantal daarvan was echt op zijn stem, zijn favoriete toonhoogten geschreven. Dat viel zeker niet mee.Zolang de fans en mijn collega´s me steunen vind ik het best. Als je Dave Greenfield moet geloven is de band nog nooit zo goed geweest als nu. Dat is toch ook een mooi compliment?
Toch heb je indertijd bijna nee gezegd tegen The Stranglers? Hoe is dat gegaan?
Haha, inderdaad. Om eerlijk te zijn, uit liefde voor mijn vrouw. In de jaren daarvoor had ze me door dik en dun gesteund. Ik werkte keihard met mijn toenmalige bands (o.a. Smalltown Heroes) en als soloartiest. Zij stelde nooit eisen, ze begreep wat ik wilde, en gaf mij de ruimte te leven voor de muziek. Ik was heel veel van huis geweest gedurende acht jaar en ons leven was op dat moment eindelijk in een wat rustiger vaarwater gekomen. Ik had meer tijd voor haar en was veel vaker thuis voor onze kinderen. Toen The Stranglers me vroegen om John (Ellis, red.) te vervangen vroeg zij me om dat niet te doen. En ik was het er mee eens. Eindelijk kon ik de echtgenoot en vader zijn die ik moest zijn. Maar gedurende het weekend nadat ik vriendelijk had bedankt werd ik helemaal onrustig, ik liet de kans schieten om met een legendarische en geweldige band te werken. Ik wist niet wat ik moest. Na het weekend zei ze dat ik het toch maar moest proberen, ze begreep dat de tweestrijd me verscheurde. Dus ik heb me alsnog bij the Stranglers gemeld en ik ben er nu nog steeds. Mijn huwelijk is al geruime tijd voorbij dus of ik de juiste keuze heb gemaakt… wie zal het zeggen.

Een paar weken gelden kwam Giants uit, jullie nieuwste studioalbum. Een opvallend nummer, zeker voor de lezers van deze site, is naar mijn mening “Lowlands”. Wat hebben jullie met de Lage Landen?
Lowlands is geschreven toen we een akoestische toer in Nederland deden in 2007. Onze uitvalsbasis was in Haarlem, echt een hele mooie stad, en elke avond reden we daarvandaan naar het optreden. Op een van die avonden hadden we een lange rit terug, een dikke twee uur geloof ik. Om de lange rit wat te veraangenamen hadden we wat goede brandy en, omdat dat in Engeland niet kan, jullie wereldberoemde wiet bij ons. We hadden enorm veel plezier en we begonnen voor de grap in de auto een song te schrijven. Iedereen kwam met een stukje melodie en het ritme. Ik heb zelden in mijn leven zo gelachen. Lowlands is dus tijdens die rit heel spontaan ontstaan en bleek toen we nuchter waren niet eens zo slecht te zijn!
Nadat de pers in met name de UK jullie jarenlang negeerde krijgen jullie nu opeens positieve recensies en veel meer aandacht dan ooit tevoren. Wat is er gebeurd?
Om heel eerlijk te zijn, ik heb daar zo mijn eigen gedachten over maar ik zal daar niet teveel over zeggen, ik wil niemand tegen ons in het harnas jagen. We hebben wel gemerkt dat met deze line up, weer met z’n vieren, de aandacht van de pers en vooral van jonge journalisten, weer is toegenomen. Men was toch nieuwsgierig en vooral toen bleek dat we live nog steeds staan als een huis ging het steeds beter. Iedere toer is weer succesvoller, we spelen in grotere zalen, we hebben zelfs twee keer op rij de Hammersmith Apollo in Londen uitverkocht en voor deze toer was de Roundhouse in Londen ook al heel snel uitverkocht. Mensen willen ons weer zien.
Jullie hebben echt overal gespeeld, van Japan tot de Falklands, van Canada tot Nieuw
Zeeland. Wat staat er nog op jullie verlanglijstje?
Er wordt gekeken naar Zuid Amerika. Om precies te zijn Brazilië, Argentinië en Peru. De band is daar nog nooit geweest, ikzelf ook niet dus dat moet echt een geweldige ervaring zijn. Mijn favoriete land is overigens Australië, een land waar nog een wilde, vrije sfeer hangt.
Echt fantastisch. Ook Japan is een prachtige ervaring, daar wil ik graag nog eens heen. The
Stranglers zijn al lang niet meer in Noord Amerika geweest. Dat wordt echt wel weer eens tijd maar of dat in de nabije toekomst lukt weet ik niet.
Kun je de andere drie Stranglers in één woord beschrijven?
Ha, daar vraag je me wat. Hmmm, ok, Dave Greenfield: excentriek. JJ Burnel: onvoorspelbaar. Jet Black: leeftijdsloos.
Waarschijnlijk overleeft hij jullie allemaal?
Oh ja, dat zou typisch Jet zijn. Dat zou wat zijn he?
En dan wordt hij door een spaceship weer opgehaald.
Haha, precies, terug van waar hij vandaan komt.
Neil Sparkes heeft de afgelopen jaren als percussionist veel met jullie gespeeld op akoestische toers en tijdens jullie Convention in Londen afgelopen november. Hij speelt ook mee op het nieuwe album Giants. Kun je hem als de vijfde Strangler zien anno 2012?
Ik denk het wel. Hij een uitzonderlijk goede percussionist. De samensmelting van Jet Black en zijn spel is perfect, Hij speelt niets teveel en niets te weinig. Op Giants is zijn bijdrage ook heel belangrijk. Hij was bij ons tijdens de repetities voor de Convention en toen heeft hij ook een fantastische bijdrage geleverd aan een aantal nummers voor het album. Hij komt niet mee op deze tournee helaas.
De fans zijn dol op hem.
Zeker, het is ook een geweldige goede kerel.
The Stranglers leverden hun visitekaartje in 1977 af hier in Nederland met legendarische shows in hoogtijdagen van de punk in de Paradiso, Amsterdam. Op 26 april aanstaande spelen jullie in Tivoli, Utrecht. Waarom moet de willekeurige liefhebber anno 2012 toch weer een kaartje kopen voor the Stranglers?
Omdat het een levend, ademend monster is. Drie van de vier originele leden van de band zijn er nog steeds. Ik ben ook al twaalf jaar van de partij. We zijn net zo goed, of zelfs beter, dan we ooit geweest zijn. We spelen nummers uit onze hele carrière. We zullen absoluut knallen!